Prolog

Wszyscy uważają mnie za wielką niezdarę. Nie, żeby tak nie było, ale czasem wydaje mi się, że istnieje taki los – przeznaczenie, które kieruje moim życiem. Więcej dzieje się jednak z mojej winy. 

Nawet teraz wracając z lekcji fortepianu, potykałam się o różne wystające kamienie. Idąc tak, nuciłam kolejną piosenkę. Tym razem był to utwór Bruna Marsa. 

Droga nie była długa, bo zajęła mi około 20 minut. Aby dojść do domu, musiałam tylko przejść przez ulicę. Rozejrzałam się w prawo i lewo, jak uczyli w szkole i weszłam na jezdnię. Gdy byłam już pośrodku, usłyszałam warkot motoru. Nie wiedziałam jednak skąd pochodzi.

W końcu go zobaczyłam. 

Jechał prosto na mnie. Sparaliżował mnie strach tak, że nie mogłam się ruszyć.

Już od jakiegoś czasu miałam z tym problem. 
[Wszystko zaczęło się od wypadku z byłym chłopakiem. Zabrał mnie kiedyś na przejażdżkę, która zakończyła się tragicznie. Chłopak stracił panowanie nad motorem i z wielkim impetem uderzyliśmy w drzewo. Na szczęście skończyło się  na wstrząśnięciu mózgu i licznych złamaniach. Do dzisiaj nie wiem, jakim cudem przeżyliśmy. To wydarzenie sprawiło, że
bałam się  szybkich pojazdów i starałam się ich unikać, co nie było takie łatwe.]

Patrzyłam jak dystans między mną, a kierowcą zmniejsza się. Przez moment myślałam, że mnie nie widzi, ale po chwili usłyszałam ostry pisk opon. 

Motor zatrzymał się dokładnie trzy metry przede mną. Kierowca zeskoczył z pojazdu, ściągnął kask i podszedł do mnie szybkim krokiem. Teraz dobrze widziałam jego twarz. Miał piękne, niebieskie oczy i brązowe włosy. Był nieco umięśniony i trochę ode mnie wyższy.

- Oszalałaś?! Co ty wyprawiasz?! – zaczął krzyczeć.

- Prze…Prze…Przepraszam – wreszcie wydukałam. Byłam zbyt zszokowana, żeby ułożyć jakieś sensowne zdanie.

- Jeśli chcesz się zabić to wybierz sobie inną ofiarę, bo ja nie chcę iść za to siedzieć! – zdenerwował się.

- Ja naprawdę nie chciałam się… - nie dokończyłam, bo przerwał mi chłopak.

- Nie obchodzi mnie to! Masz więcej nie wchodzić komuś pod koła, bo nie ty będziesz za to odpowiadać!

- To ty jechałeś za szybko! – odgryzłam się. Ten facet zaczyna mi działać na nerwy.

Nieznajomy podszedł bliżej i złapał za moje nadgarstki. Widziałam, że przez to, co usłyszał, stał się naprawdę wściekły.
Chyba nie powinnam była tego mówić.

- Nigdy nie waż się komentować czyjejś jazdy skoro sama nie potrafisz chodzić! Do jasnej cholery mogłabyś bardziej uważać!

- Ale...

- Następnym razem uprzedź mnie, że masz myśli samobójcze, to pojadę inną drogą!- warknął, przyprawiając mnie o gęsią skórkę.

- O co ci w ogóle chodzi?! 

- Mogło ci się coś stać! Mogłaś umrzeć! A ja zostałbym osądzony!

- Widzę, że myślisz tylko o sobie! - też podniosłam głos. 

Nie chciałam dać po sobie poznać, że trochę się go boję. W końcu mógłby to obrócić przeciwko mnie.

- Nie zawsze - nieznajomy nagle złagodniał. 
Wykorzystując jego chwilę nieuwagi, wyswobodziłam ręce z mocnego uścisku. 

- Czasem jeszcze o takich ładnych buźkach jak ty – dodał, przejeżdżając dłonią po moim policzku.  Ja natomiast odsunęłam się na bezpieczną odległość, czując przy tym, że się rumienię. 

- Co? – byłam zdezorientowana. 

Jakim cudem nastrój chłopaka mógł się tak szybko zmienić? O czym on w ogóle mówił? To jakiś specjalny tekst na podryw? Trochę w nieodpowiednim momencie. A może chce mnie zgwałcić i poćwiartować? W końcu nigdy nie mów nigdy.

- Nie udawaj – droczył się ze mną. – A może tak dałabyś mi swój numer? – dodał po chwili. 

- Po co?

- W razie gdybyś znowu próbowała zrobić coś głupiego – powiedział, śmiejąc się.

- Przypomnę ci tylko, że to nie ja jeżdżę jak wariat!

- Wariat, czy nie wariat, musisz przyznać, że umiem zrobić wrażenie na dziewczynie- jego wypowiedź zbiła mnie z tropu. 

Jak można flirtować z kimś na środku ulicy po tym, jak o mało się go nie przejechało? 

Usłyszałam nagle odgłos nadjeżdżającego samochodu. Otrząsnęłam się i szybko zeszłam na pobocze. Brunet podążył za mną, prowadząc swój motor. Szczerze to myślałam, że się w końcu odczepi.

- Czyli zrobiłeś to celowo? – wróciłam do tematu. Skoro już za mną idzie, to muszę to wykorzystać i czegoś się dowiedzieć.

- Nic nie dzieje się bez przyczyny – powiedział tajemniczo.

- A tak przy okazji to nie jestem oczarowana tymi twoimi wygłupami.

- Ja jednak myślę inaczej. Przecież widziałem twoją reakcję. To co z tym numerem? Uprzedzam cię od razu, że bez niego nie odejdę. 

Mam go dość! Najpierw podnosi na mnie głos, a następnie uśmiecha się i jest miły. Coś tu nie pasuje…

- A skąd mogę wiedzieć, że nie jesteś jednym z tych zboczeńców? – spytałam, podając mu kartkę, z zapisanym wcześniej numerem. 

Wolałam już z nim nie dyskutować, bo byłam pewna, że nie ustąpi. Chciałam, żeby w końcu sobie poszedł. Jak coś, to w ostateczności mogę zmienić numer.

- Będziesz musiała mi zaufać - uśmiechnął się, wkładając kask. – Do zobaczenia, piękna – odpalił motor i odjechał zanim zdążyłam powiedzieć ‘cześć’.

Coś czuję, że nie da mi on spokoju przez dłuższy czas…

_______________

I oto prolog...

Mam dzieję, że nie jest aż taki zły ;D

Jeśli chcecie możecie przejrzeć zakładkę z bohaterami, a także napisać do mnie (klik w kontakt)  :)

PS.: Tak, tak, to jest to zaczęte opowiadanie ze stronki na fb, lecz poprawione i trochę zmienione ;)

Enjoy! :D ♥